Miód w leczeniu chorób układu pokarmowego
Leczenie miodem jest dość skuteczne w zapaleniu żołądka oraz chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Cechuje się on właściwościami normalizowania upośledzonej czynności wydzielniczej i ruchowej żołądka w tych schorzeniach. Ponadto poprawia gojenie zmienionej zapalnie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy. Miód skutkuje stopniowym zmniejszaniem bólu i pobudliwości nerwowej, ustępowaniem nudności i zgagi, jak również poprawą snu i łaknienia. W wielu przypadkach zapalenia i choroby wrzodowej żołądka kuracja miodem daje szanse na uzyskanie lepszych efektów niż w przebiegu tradycyjnej terapii tych dolegliwości. Istnieją dowody na to, że miód efektywnie chroni błonę śluzową żołądka przed szkodliwym działaniem alkoholu.
Trzeba tutaj zaznaczyć, że obecnie za czynnik powodujący zarówno zapalenie żołądka, jak i chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, przyjmuje się infekcję bakteriami beztlenowymi Helicobacter pylori. A zatem lecznicze działanie miodu w tych chorobach musi mieć związek z jego nieprzyjaznym oddziaływaniem na ten drobnoustrój. Miód reguluje czynność wydzielniczą i motoryczną jelit. Dzięki temu przyjmowany jest w przypadku zapalenia jelita grubego ze skłonnością do biegunek, jak również w zapaleniu jelita cienkiego, głównie u dzieci. Miód poprzez uaktywnienie perystaltyki jelit posiada łagodne działanie przeczyszczające i z tego względu jest wartościowym środkiem w leczeniu chronicznych zaparć.
Z dobrym skutkiem używa się miodu w przypadku zapalenia żołądka i jelit tak u dzieci, jak i osób dorosłych. Produkt ten okazał się pomocny w infekcjach spowodowanych przez bakterie: Salmonella, Shigella, enteropatogenne Escherichia coli i Klebsiella, jak również w zakażeniach rotawirusem typu ludzkiego. Miód stosowany doustnie w płynie elektrolitowym ewidentnie skracał czas trwania biegunek i wysokiej gorączki do 58 godzin, w porównaniu do tradycyjnej metody leczenia tego typu schorzenia, która polega na podawaniu glukozy i elektrolitów we wlewach dożylnych i przyjmowaniu antybiotyków, trwającej 93 godziny. Zadowalające rezultaty uzyskano również w trakcie leczenia nieswoistych, przewlekłych biegunek. Po czterech miesiącach leczenia 83% chorych było wyleczonych. Widoczną poprawę stwierdzono także u 78% chorych z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy.
Sposoby podawania i dawkowania miodu
Miód przyjmowany jest jako lek pomocniczy lub podstawowy w leczeniu zapalenia żołądka. Wiele badań klinicznych wykazało na normalizowanie przez miód niewłaściwej pracy wydzielniczej i motorycznej żołądka. W postaci niedokwaśnej tej dolegliwości miód skutkuje wzrostem kwasowości poprzez zwiększenie wytwarzania kwasu solnego i pepsyny oraz wzmożenie czynności ruchowej żołądka. W tym celu miód podaje się trzy razy dziennie, w postaci zimnego roztworu w wodzie lub naparze z ziół, na 10 – 15 minut przed jedzeniem. Roztwór trzeba wypić szybko. W rezultacie uzyskuje się zwiększenie wydzielania soku żołądkowego na skutek drażniącego działania zimnego roztworu.
W zapaleniu żołądka z podwyższoną kwasowością miód, rozpuszczony w ciepłej wodzie, stosuje się trzy razy dziennie, na 1,5 do 2 godzin przed posiłkiem. Metoda ta pozwala na wyraźne osłabienie czynności wydzielniczej błony śluzowej żołądka, a co za tym idzie – zmniejszenie zawartości kwasu solnego i pepsyny w soku żołądkowym. Powolne wypicie ciepłego roztworu miodu powoduje rozszerzenie ścian komórkowych błony śluzowej oraz zmniejszenie ich napięcia, co w rezultacie prowadzi do rozcieńczenia śluzu w żołądku i szybkiego wchłaniania miodu bez podrażnienia błony śluzowej.
Źródło: Leczenie miodem – Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia
Polski Związek Pszczelarski, Warszawa 1998 r.