W ciągu roku, przeciętny człowiek z kraju wysoko uprzemysłowionego spożywa około 2 kg dodatków do żywności. W zasadzie wszystkie dodatki znajdujące się na liście „E” są przebadane i uważane za względnie bezpieczne w użyciu, przynajmniej przez wyspecjalizowane instytucje normalizacyjne UE. Podstawowym zagrożeniem ich masowego stosowania jest fakt, że codzienny kontakt z wieloma setkami różnych związków chemicznych, w stężeniach większych niż w naturalnych produktach, wywołuje u coraz większej liczby osób alergie i inne schorzenia. Nawet jeśli żaden z tych związków osobno nie jest szkodliwy, ciągłe ich spożywanie w dużych ilościach w produktach żywnościowych radykalnie zwiększa ryzyko nabycia różnego rodzaju dolegliwości.

Na całym świecie narasta jednak coraz silniejsza tendencja do produkowania tzw. zdrowej żywności, która z definicji nie powinna posiadać w swoim składzie żadnych chemicznych dodatków. W Polsce wciąż nie istnieje żadna, powszechnie szanowana instytucja, która by kontrolowała produkcję tego rodzaju żywności, stąd kupując tego rodzaju żywność nie ma się pewności czy rzeczywiście nie zawiera ona żadnych chemicznych dodatków.

Chemiczne dodatki umożliwiają znaczące obniżenie kosztów produkcji, przez co firmy mogą ze sobą konkurować. Ale korzystanie ze sztucznych dodatków ma jeszcze drugie dno. Przemysł petrochemiczny czerpie zyski poprzez tworzenie toksycznych substancji chemicznych do żywności, a następnie zyski ze sprzedaży leków w leczeniu chorób wynikających z tego.

Numer E – kod dodatku do żywności, który został uznany przez wyspecjalizowane instytucje UE za bezpieczny i dozwolony do użycia. Nazwa pochodzi od kontynentu -Europy.

Dane z raportu RASFF z 2013

Poza dodatkami warto też zwrócić uwagę skąd żywność pochodzi. Unia Europejska kwestionuje pochodzenie żywności ze względu na potencjalne zagrożenie dla zdrowia. W 2013 najbardziej kwestionowana żywność pochodziła kolejno: z Chin, Z Indii, Z Turcji. Z 596 przypadków zagrożenia 442 wymagały interwencji gdyż wykryto obecność wirusa zapalenia wątroby typy A w mieszankach jagód i truskawek, bakterię coli w mięsie i pestycydy w produktach roślinnych. Najwięcej przypadków 443 pochodziło z Chin. W produktach z tego kraju stwierdzono, że: ryż zanieczyszczony był podrobionymi ziarnami z ziemniaków i plastiku; jaja zawierały kwas alginowy, potas, żelatynę, chlorek wapnia i wodę z syntetycznym barwnikiem; w czosnku wykryto zakazane w Europie antybiotyki; miód zawierał toksyczny syrop z rozgrzanego cukru; makaron zawierał parafinę i tusz drukarski służący zabarwieniu. W Chinach ponadto do produkcji żywności stosuje się szkodliwe związki chemiczne jak: sudan, wosk parafinowy, siarczan miedzi i chlorek cynkowy.

E- przysmaki

Na niebiesko uznane za „przyjazne” Trudno jednakże pamiętać wszystkie symbole. Jeśli więc nie jesteśmy pewni co się pod nim kryje odłóżmy produkt z powrotem ;)

W danych przytoczono informacje m.in FASEB Federacja Amerykańskich Towarzystw Biologi Eksperymentalnej, FDA United States Food and Drug Administration, FSANZ Food, Standards Australia Nowa Zelandia, JECFA Komitet Ekspertów Dodatków do Żywności

E-100 – E-180 - barwniki

E 100 kurkumina
E 101 ryboflawina (witamina B2)
E 102 tartrazyna
E 104 żółcień chinolinowa
E 110 żółć pomarańczowa
E 120 kwas karminowy, koszenila
E 122 azorubina
E 123 amarant
E 124 czerwień koszenilowa
E 127 erytrozyna
E 131 błękit patentowy
E 132 indygotyna
E 140 chlorofil (z alg)
E 141 kompleksy miedzi z chlorofilem i jego pochodnymi
E 142 zieleń S
E 150a – 150d karmel

E 150d karmel amoniakalno-siarczynowy – syntetyczny brązowy barwnik klasa IV wytwarzany z węglowodanów ogrzewanych w obecności związków siarczynowych i amonu. Na podstawie dostępnych badań stwierdzono, że barwniki karmelu nie są toksyczne i rakotwórcze lecz mimo tego ustanowiono dopuszczalne dzienne spożycie 300 mg na kg masy ciała na dobę (mg / kg mc / dobę) w odniesieniu do wszystkich czterech kolorów; Jednak dla jednego z nich, karmel E150c, ustanowiono bardziej restrykcyjne 100 mg / kg masy ciała / dzień. Niektóre produkty uboczne powstające podczas produkcji barwników karmelowych, takie jak furan i 5-hydroksy-2-furfural (5-HMF) wykazują działanie toksyczne.

E 151 czerń brylantowa PN
E 153 węgiel roslinny
E 160a – E 160f karoteny
E 161 kantaksantyna
E 162 betanina
E 163 antocyjan
E 170 węglan wapnia
E 171 dwutlenek tytanu
E 172 tlenki i wodorotlenki żelaza
E 173 aluminium
E 174 srebro
E 175 złoto
E 180 czerwień litolowa

E-200 – E-283 - konserwanty

E 200 kwas sorbowy
E 202 sorbinian potasu – występuje naturalnie ale na potrzeby przemysłu wytwarzany jest syntetycznie przez zobojętnienie kwasu sorbowego z wodorotlenkiem potasu. Stosowany w wielu produktach spożywczych jak ser, wino, suszone mięso, sok jabłkowy, napoje, syrop klonowy, w suszonych owocach w celu zapobieganiu powstawania pleśni, bakterii i w celu przedłużenia trwałości. Ponadto jest stosowany w kosmetykach w celu hamowania rozwoju mikroorganizmów. Niektórzy producenci używają ten konserwant jako zamiennik parabenów. Sorbinian potasu uznano za toksyczny dla ludzkiego DNA i stwierdzono, że wpływa to negatywnie na odporność. Często spotkać można połączenie soli kwasu askorbinowego i żelaza, aby zwiększyć skuteczność, co z kolei wpływa na wytwarzanie związków uszkadzających DNA. Dopuszczalne dzienne spożycie dla człowieka wynosi 12,5 mg / kg lub 875 mg na dobę przez przeciętnego dorosłego (70 kg)

E 203 sorbinian wapnia
E 210 kwas benzoesowy
E 211 benzoesan sodu – konserwant żywności Jest to sól sodowa kwasu benzoesowego. Może być wytwarzany przez reakcję wodorotlenku sodu z kwasem benzoesowym. Występuje też naturalnie w niewielkich ilościach np. w żurawinie, śliwkach, cynamonie. Ma działanie bakteriobójcze. Jest też stosowany jako środek konserwujący w lekach i kosmetykach. Nie stwierdzono negatywnych skutków spożycia w dawkach 647-825 mg / kg masy ciała dziennie. Badania sugerują jednak, że spożywanie niektórych mieszanin sztucznych barwników i benzoesanu sodu są związane ze wzrostem nadpobudliwości u dzieci. Benzoesan sodu wytwarzany syntetycznie jest znacznie bardziej toksyczny niż przetworzone cukier lub syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy. Naturalnie występujący benzoesan sodu nie ma żadnego działania konserwującego, ponieważ nie ma on toksyczności. Dopiero, gdy wytwarzany jest w laboratorium chemicznym toksyczny środek ma działanie bakteriobójcze. Benzoesan sodu jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ jest zdolny do niszczenia części DNA Benzoesan sodowy połączony z syntetyczną witaminą C w postaci kwasu askorbinowego prowadzi do nieuniknionego tworzenia niebezpiecznych związków benzenu. Powoduje to zmniejszenie liczby czerwonych krwinek, osłabienie układu odpornościowego co powoduje choroby jak białaczka, nowotwory krwi. Benzoesan sodowy, stanowi jeden z najgroźniejszych dostępnych środków konserwujących, ale jest najtańszy. Naukowcy z Uniwersytetu w Southampton przedstawili testy, z których wynikało, że benzoesan sodu obniża IQ nawet o pięć punktów u dzieci.

E 212 benzoesan potasu
E 213 benzoesan wapnia
E 214 ester etylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego
E 215 sól sodowa p-hydroksybenzoesanu etylu
E 216 ester propylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego
E 217 sól sodowa p-hydroksybenzoesanu propylu
E 218 ester metylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego
E 219 sól sodowa p-hydroksybenzoesanu metylu
E 220 dwutlenek siarki
E 221 siarczan IV sodu
E 222 wodorosiarczan IV sodu
E 223 disiarczan IV sodu
E 224 disiarczan IV potasu
E 226 siarczan IV wapnia
E 227 wodorosiarczan IV wapnia
E 230 bifenyl
E 231 ortofenylofenol
E 232 ortofenylofenolan sodu
E 239 heksametylenoczteroamina
E 249 azotan III potasu
E 250 azotyn sodu – przeciwdziała namnażaniu się bakterii i utrwala czerwoną barwę mięsa. W połączeniu z innymi związkami może w żołądku tworzyć nitrozaminy. Uznany za potencjalnie rakotwórczy.

E 251 azotan V sodu
E 252 azotan V potasu
E 260 kwas octowy
E 261 octan potasu
E 262 octan sodu
E 263 octan wapnia
E 270 kwas mlekowy
E 280 kwas propionowy
E 281 propionian sodu
E 282 propionian wapnia
E 283 propionian potasu

E-290 – E-385 przeciwutleniacz, stabilizator, regulator kwasowości

E 300 kwas askorbinowy, witamina C – organiczny związek chemiczny z grupy witamin, pochodna glukozy. Wytwarzany też syntetycznie. 80% światowych dostaw kwasu askorbinowego jest produkowany w Chinach

E 301 askorbinian sodu występuje naturalnie, ale wytwarzany też syntetycznie. Jest postacią witaminy C. Stosuje się jako przeciwutleniacz, dodatek do żywności. 1000 mg askorbinianu sodu zawiera 889 mg kwasu askorbinowego i 111 mg sodu. U osób diety niskosodowej (np. na wysokie ciśnienie krwi) całkowite spożycie sodu powinno wynosić mniej niż 2500 mg / dzień. Askorbinian sodu jest bardziej zasadowy w odróżnieniu od postaci kwasu askorbinowego z witaminy C i nadmiar może prowadzić do zaburzeń żołądkowych u niektórych ludzi.

E 302 askorbinian wapnia
E 304 estry kwasów tłuszczowych i kwasu askorbinowego
E 306 mieszanina tokoferoli, witamina E
E 307 alfa-tokoferol
E 308 gamma-tokoferol
E 309 delta-tokoferol
E 310 galusan propylu
E 311 galusan oktylu
E 312 galusan dodecylu
E 320 BHA
E 321 BHT
E 322 lecytyny
E 325 mleczan sodu
E 326 mleczan potasu
E 327 mleczan wapnia - organiczny związek chemiczny, sól wapniowa kwasu mlekowego. Otrzymuje się go działając węglanem wapnia na kwas mlekowy. Stosowany jest jako dodatek do żywności oraz w medycynie. Mleczan wapnia pełni rolę środka zagęszczającego i jako substancja wzmacniająca smak. Mleczan wapnia ma właściwości konserwujące i dodaje się do żywności, do zapobiegania i spowalniania wzrostu drożdży i pleśni.

E 330 kwas cytrynowy - wytwarzany komercyjnie w procesie fermentacji drobnoustrojów. Stosowany gównie jako przyprawa i konserwant w żywności i napojach. Jest też stosowany w kosmetyce jako środek regulujący pH w kremach, żelach ale nie musi być wymieniony w wykazie składników. Uznawany za nieszkodliwy choć długotrwałe powtarzające się spożycie może powodować erozję szkliwa zębów. Bezwodny kwas cytrynowy jest nietoksyczny i ma niską reaktywność.

E 331 cytryniany sodu - to trójzasadowa sól kwasu cytrynowego. Jest on wytwarzany przez całkowite zobojętnienie kwasu cytrynowego o wysokiej czystości wodorotlenku sodu lub węglanu i następnie krystalizację i odwodnienie. Jest nietoksyczny. Produkt jest chemicznie trwały przy przechowywaniu w temperaturze otoczenia. Stosuje się głównie jako dodatek do żywności aromat i / lub jako środek konserwujący. W przemyśle farmaceutycznym jest stosowany do kontrolowania pH. Może on być stosowany jako czynnik alkalizujący, środek buforujący, emulgator. Według FDA cytrynian sodu, powszechnie uważany jest za bezpieczny przy stosowaniu w ograniczonych ilościach
E 332 cytryniany potasu
E 333 cytryniany wapnia
E 334 kwas
E 335 winiany sodu
E 336 winiany potasu
E 337 winian potasowo-sodowy
E 338 kwas fosforowy
E 339 fosforany sodu
E 340 fosforan dipotasowy – stosowany jako dodatek spożywczy w celu zwiększenia tekstury produktu, dla zwiększenia trwałości podczas przechowywania, lub utrzymania suchej jednolitej mieszaniny podczas przechowywania. Fosfor występuje naturalnie w żywności i jest wykorzystywany w organizmie. Nadmiar fosforanów usuwany jest przez nerki; Jeśli jednak wysoki poziom fosforu gromadzi się w organizmie i przekracza poziom wapnia, nasze ciała zaczynają spożywać wapń z kości Może to prowadzić do kruchości kości (osteoporoza). Produkt nie szkodliwy.
E 341 fosforany wapnia

E 385 sól wapniowo-disodowa to konserwant który dostarczany często do organizmu, może powodować dolegliwości jelitowe, niedobory żelaza, a nawet uszkodzenie nerek i układu rozrodczego. Uznany za bezpieczny w małych ilościach. Istnieje jednak ryzyko, że może powodować skurcze, nudności, wymioty, biegunkę, bóle głowy, niskie ciśnienie krwi, problemy skórne i gorączkę. Nie powinno się spożywać więcej niż 3g dziennie.

E-400 – E-495 - zagęszczacze i stabilizatory

E 400 kwas alginowy
E 401 alginian sodu
E 402 alginian potasu
E 404 alginian wapnia
E 405 alginian glikolu propylenowego
E 407 karagen

E410 guma karobowa, mączka chleba świętojańskiego – uzyskiwany z nasion, stosowany jako zagęszczający dodatek do żywności. Posiada charakterystyczny słodkawy smak i zapach podobny do czekolady. Jest zamiennikiem kakao dla osób uczulonych na czekoladę oraz używany jest do słodzenia żywności i jako substytut czekolady.

E 412 guma guar
E 414 guma arabska
E 415 guma kasantowa
E 420 sorbitol
E 422 glicerol
E 440 pektyny – mieszanina węglowodanów występująca w ścianach komórkowych wielu roślin. Nie mają żadnych wartości odżywczych, ale może wspomagać odchudzanie gdyż zalicza się do rozpuszczalnych w wodzie elementów błonnika. Poza tym wypełniają żołądek, co zwiększa poczucie sytości i regulują gospodarkę kwasów żółciowych. Chronią przed powstawaniem kamieni żółciowych oraz ułatwiają i przyspieszają trawienie tłuszczów. Pektyny spowalniają absorpcję glukozy przez wychwytywanie węglowodanów, a dzięki zdolności wiązania jonów, oczyszczają organizm. Za ich sprawą pozbywa się on metali ciężkich tj. ołowiu oraz kobaltu. Tworzą w przewodzie pokarmowym korzystną mikroflorę bakteryjną. Usuwają szkodliwe produkty przemiany materii oraz zalegające toksyny. Wspomagają produkcję białych krwinek (przeciwciał), a tym samym wzmacniają odporność i zapobiegają infekcji wirusowej oraz bakteryjnej. Źródła pektyn: jabłka, marchew, morele, banany, brzoskwinie, dynia, fasola.

E 450 fosforany - jeśli liczba prostych jednostek fosforanowych jest połączona tworząc bardziej złożoną budowę, jest znany jako polifosforan. Fosforany stosowane w środkach spożywczych mogą być proste fosforany, pirofosforany – zawierające dwie jednostki fosforanu, tripolifosforany – zawierające trzy jednostki, albo polifosforany zawierające więcej niż trzy jednostki fosforanowych.

E451 trifosforan sodu – emulgator wytwarzany syntetycznie. Wysokie stężenia fosforanów mogą zakłócić niektóre procesy metaboliczne. Spożywane w dużych ilościach mogą pogarszać wchłanianie wapnia, magnezu, żelaza oraz powodować osteoporozę i odkładanie się wapnia

E 452 polifosforany spełniają rolę stabilizatorów, emulgatorów oraz wiążą wodę podczas procesów przetwórczych i przechowywania. Istnieją podejrzenia, że nadmiar polifosforanów w pożywieniu może mieć negatywny wpływ na ludzki organizm.

E 460 celuloza
E 461 metyloceluloza
E 463 hydroksypropyloceluloza
E 465 etylometyloceluloza
E 466 karboksymetyloceluloza
E 471a – E 471f mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych – występują naturalnie, ale w przemyśle stosuje się syntetycznie wytworzone. To przeważnie mieszanina różnych substancji, o składzie zbliżonym do częściowo strawionego tłuszczu naturalnego. Emulgator, który może zawierać nikiel, kwas winowy, kwas mlekowy, syntetyczne kwasy tłuszczowe i wodorotlenek sodu, z których każdy może stanowić zagrożenie dla zdrowia. Mono- i diglicerydy mogą zawierać tłuszcze trans

E 477 estry kwasów tłuszczowych i glikolu propylenowego

E-500 – E-1518 - środki spulchniające,wzmacniacze smaku

E509 Chlorek wapnia – może być wytwarzany bezpośrednio z kamienia wapiennego, ale również wytwarzany z solanki i wapienia. Średnie spożycie chlorku wapnia jako dodatków do żywności zostało oszacowane na 160-345 mg / dzień dla osób dorosłych. Stosowany jako konserwant oraz jako środek ujędrniający w twarogach, soi, tofu, powszechnie stosowany jako elektrolit w napojach w tym butelkowana woda. Bardzo słony smak chlorku wapnia jest używany do przyprawiania marynat. Chlorki wapnia często mogą również zawierać niewielkie ilości metali, zwłaszcza aluminium. Metale mogą gromadzić się w organizmie co ma działanie toksyczne. Jest on używany w procesie produkcji sera po to, aby zwiększyć rozmiar i siłę skrzepu. Chlorek wapnia ma niską ocenę toksyczności, jednak nadmierne spożywanie może prowadzić do wielu problemów. Może obniżać ciśnienie krwi, powodować utratę apetytu, mdłości, zaparcia, bóle brzucha, bardzo silne pragnienie, ból kości, kamienie nerkowe, uczucie osłabienia. Te objawy mogą być oznaką zbyt wysokiego poziomu wapnia we krwi. Ogólnie uznany za bezpieczny. W pojedynczych produktach zawartość jest zbyt mała by mogła powodować negatywne skutki, jednak dostarczając w ciągu dnia z wielu produktów ilość może się kumulować. Wapń jest istotnym elementem, a ciało ludzkie wymaga pewnej ilości wapnia, aby utrzymywać konstrukcję szkieletową. Ale czy akurat warto dostarczać to w takiej postaci?

E621 glutaminian monosodowy – wzmacniacz smaku dozwolony z zastrzeżeniem ograniczeń ilościowych. W małych ilościach uznany za bezpieczny jednakże jest to opinia kontrowersyjna. MSG stosowany jest od wielu lat, ale pojawiają się informacje, że po spożyciu mogą pojawić się reakcje jak ból głowy, drętwienie, mrowienie, nudności, słabość. Naukowcy przyznają jednak, że tylko niewielki procent ludzi może mieć krótkoterminowe reakcje na MSG. Objawy są zwykle łagodne i nie wymagają leczenia. Jedynym sposobem, aby zapobiec reakcji jest unikanie pokarmów zawierających MSG.

E 960 glikozydy stewiolowe – są oczyszczonymi ekstraktami z rośliny Stevia Roślina ta posiada cztery główne rodzaje glikozydów, które są głównym wyznacznikiem zarówno smaku jak i jakości. Siła słodząca poszczególnych glikozydów stewiolowych jest zróżnicowana. Stewiozyd jest 250-300 razy słodszy w porównaniu do sacharozy. W przemyśle spożywczym, stewia znalazła zastosowanie między innymi przy produkcji słodkich produktów o obniżonej wartości kalorycznej

E1422 acetylowany adypinian diskrobiowy – skrobia modyfikowana chemicznie. wytwarza się przez reakcję skrobi z bezwodnikiem adypinowym i bezwodnikiem kwasu octowego, w celu wytworzenia białego proszku. Jest on stosowany w żywności jako środek wypełniający, stabilizator, środek zagęszczający. Nie ma informacji na temat szkodliwości, nie podejrzewa się szkodliwości w dopuszczonych stężeniach. Nie jest możliwe określenie, bez dodatkowych badań, czy stanowi zagrożenie dietetyczne.

Pozostałe

Hydrolizat białka pszennego – otrzymuje się głównie z glutenu pszenicy i ma za zadanie poprawić smak produktu, posiada aktywne biologicznie peptydy i blokuje rozwój bakterii oraz wirusów. Hydrolizaty białek pszenicy są również stosowane do wzbogacania białka, na przykład napojów sportowych. Zapewnia wyższy poziom glutaminy niż białko sojowe i inne napoje dietetyczne, napoje odżywcze.

Maltodekstryna – otrzymywana przez częściową reakcję (hydrolizę) skrobi. Łatwo przyswajalna przez organizm człowieka. Maltodekstryna ma indeks glikemiczny w przedziale od 85 do 105

Mięso oddzielone mechanicznie (MOM) - istnieją dwie metody pozyskiwania mięsa oddzielonego za pomocą urządzeń: chemiczna czyli hydroliza i oddziaływanie enzymami; oraz mechaniczna np. skrobanie, ścieranie, toczenie. Tłoczenie jest najpopularniejsze gdyż pozwala odzyskać 70-80% surowca. Metoda ta polega na przeciskaniu masy z czego miękka mięsno-tłuszczowa przechodzi do dalszej obróbki, a kości zostają. W separatorach zaś mielone kości razem z mięsem są przenoszone i potem oddzielane. W masie takiej zostają pozostałości resztek kostnych. Zgodnie z Polską normą (PN-92/A-86522) drobiowe mięso oddzielane mechanicznie winno mieć nie więcej niż 70% wody, 20% tłuszczu i nie mniej niż 12% białka.

MOM zawiera znacznie więcej tłuszczu niż zwykłe mięso, jest bardziej podatne na utlenianie. Z uwagi na niską wartość spożywczą mięso oddzielane mechanicznie nie powinno być w zasadzie podawane w dużych ilościach osobom na specjalnych dietach, w wieku podeszłym lub małym dzieciom. W UE, mięso oddzielone mechanicznie może być wytwarzane z drobiu i wieprzowiny, ale nie z bydła, owiec i kóz. Mięso oddzielone mechanicznie, musi być wyraźnie oznaczone i nie liczy się jako część podanej zawartości mięsa w produkcie. www.fsis.usda.gov

Odtłuszczone mleko w proszku – uzyskane przez usunięcie wody z pasteryzowanego mleka odtłuszczonego. Zawiera 5% lub mniej wilgoci (wagowo) i 1,5% lub mniej tłuszczu mleka (wagowo) Odtłuszczone mleko w proszku jest pozbawione tłuszczu oraz witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, lecz białka rozpuszczalne w wodzie witaminy i minerały są zachowane. Zawiera prawie taką samą ilość białka (26%) i węglowodanów (37%) jak w postaci ciekłej. Jest również wzbogacone witaminami A i D.

Podpuszczka – otrzymywana z wewnętrznej błony śluzowej żołądka cieląt i stosuje się w celu koagulacji mleka (ścina się mleko) Istnieje wiele źródeł enzymów podpuszczki – od roślin, grzybów i mikroorganizmów, które mogą być substytutem podpuszczki zwierzęcej. Od 1990 roku zaczęto genetycznie modyfikować mikroorganizmy w celu zastąpienia otrzymywania podpuszczki z żołądków cieląt. Podpuszczka taka (mikrobiologiczna) ma większą wydajność produkcji, uzyskuje się lepsze tekstury sera i obniżoną zawartość goryczy. Mikrobiologiczna podpuszczka w większości wytwarzana jest na Dalekim Wschodzie i zanieczyszczona może być pleśnią grzybów takich jak Mucormyces miehei. Działania uboczne nie są jeszcze znane.

Ryż instant - zwykły ryż umieszczany jest w wielkich piecach do odwadniania ziarna, aż zawartość wilgoci osiągnie około 12 procent. Podczas tego procesu i tworzą się dziury w jądrach, które pozwalają szybkie nawodnienie w kuchni domowej. Błyskawiczny ryż daje maksymalną wygodę, ciepły posiłek w ciągu kilku minut. Ale istnieją pewne elementy utracone w jego produkcji. Gotowanie ryżu w ten sposób wysysa większość wartości odżywczych. Kolejna strata jest w smaku lecz firmy znalazły sposób na zwiększenie smaku dodając sól i substancje smakowe.

Skrobia modyfikowana – modyfikacja ma za zadanie poprawę właściwości. Może być modyfikowana w sposób fizyczny (przez obróbkę cieplną) , enzymatyczny, (hydroliza części skrobi w niskiej masie cząsteczkowej stosując enzymy – maltodekstryna) chemiczny (chemicznie modyfikowane skrobie są uważane za dodatek z numerem E i są sklasyfikowane). Nie jest to modyfikacja genetyczna roślin, a poprzez np. kwas solny, wodorotlenek sodu, potasu, nadtlenkiem wodoru, tlenkiem propylenu itp. Skrobia stosowana głównie do zagęszczenia produktów, jako zamiennik tłuszczu w produktach o obniżonej jego zawartości, oraz w mrożonych produktach by zapobiegać ich kapaniu po rozmrożeniu. Skrobie modyfikowane chemicznie stosowane jako dodatek do żywności są zadeklarowane i posiadają symbol E. Modyfikowane fizycznie i enzymatycznie traktowane są jako składnik żywności i mogą mieć podaną tylko nazwę „skrobia modyfikowana”

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI par 6 pkt 2 mówi, że „W przypadku środka spożywczego zawierającego skrobie modyfikowane, w wykazie składników w odniesieniu do tych skrobi może być podana wyłącznie nazwa „skrobia(e) modyfikowana(e)” z zastrzeżeniem, że nazwa „skrobia modyfikowana”, może być podana na etykiecie pod warunkiem, że skrobia ta nie zawiera glutenu. Podawanie nazwy lub numeru „E” tych skrobi nie jest konieczne. Natomiast jeśli skrobia zawiera gluten, należy poinformować o gatunku rośliny, z której ona pochodzi.

Po modyfikacji służy jako zagęstnik, emulgator lub stabilizator. Długofalowe skutki zdrowotne są nieznane. Skrobia modyfikowana dodawana jest jedynie dla właściwości zagęszczających, nie dla smaku.

Syrop glukozowo-fruktozowy otrzymuje się z przetworzonej na skrobię kukurydzy. Zawiera 55% glukozy, 42% fruktozy i około 3% innych cukrów. Spożywanie dużych ilości produktów zawierających syrop glukozowo-fruktozowy powoduje chroniczną otyłość (fruktoza spożywana nawet w niewielkich ilościach, nastawia organizm na produkcję tkanki tłuszczowej). zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2, prowadzi do gwałtownych zmian poziomu glukozy we krwi, przyczynia się do zwiększenia możliwości wystąpienia zespołu jelita drażliwego, może powodować zaćmę cukrzycową.

Utwardzony tłuszcz roślinny – uwodornianie przekształca ciekłe roślinne oleje w ciało stałe lub półstałe tłuszcze (np. w margarynie) Ponieważ częściowo uwodornione oleje roślinne są tańsze niż tłuszcz zwierzęcy są dostępne w szerokim zakresie konsystencji i mają inne właściwości pożądane (na przykład zwiększoną stabilność oksydacyjną / dłuższy czas przechowywania). Efektem ubocznym niekompletnego uwodorniania, mającym wpływ na zdrowie człowieka są tłuszcze trans, które mają negatywny wpływ na układ krążenia i choroby serca. Nie istnieje bezpieczny poziom spożycia tłuszczów trans. Nie ma odpowiedniego poziomu zalecanej dziennej ilości lub dopuszczalnej górnej granicy. Tłuszcze trans obecne w żywności pochodzenia zwierzęcego są innego typu niż te, z częściowo uwodornionych olejów i nie wydają się wykazywać tych samych negatywnych skutków. Spożycie tłuszczu trans zaburza zdolność organizmu do metabolizowania niezbędnych kwasów tłuszczowych, co prowadzi do zmian kwasów tłuszczowych w aorcie głównej tętnicy serca, co zwiększa ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej.

Żywe kultury bakterii – warto zwrócić uwagę na to, jakie szczepy znajdują się w jego składzie, bo różne szczepy tej samej bakterii mają trochę inny wpływ na nasz organizm.

- Bifidobacterium lactis - zasiedlają błonę śluzową końcowego odcinka jelita krętego i jelita grubego, wspierając pracę przewodu pokarmowego i system obronny jelit. Chronią organizm przed inwazją bakterii chorobotwórczych, utrzymują wytwarzanie witamin z grupy B oraz witaminy K. Ponadto podtrzymują korzystną czynność układu immunologicznego.

- Lactobacillus acidophilus – ograniczają rozwój szkodliwych mikroorganizmów w jelitach, działają korzystnie na pracę układu krążenia, mają korzystny wpływ na florę bakteryjną pochwy, zapobiegając grzybicy i innym zakażeniom bakteryjnym. Przyczyniają się również do usuwania toksyn z jelita grubego.

- Lactobacillus casei – chroni przed wrzodami żołądka. Wskazane również przy leczeniu antybiotykami gdyż regulują pracę układu pokarmowego, zapobiegając biegunkom i zaparciom.

- Lactobacillus delbrueckii subsp. Bulgaricus - wraz z streptococcus wytwarza kwas mlekowy, poprawia tolerancję laktozy, stymuluje układ odpornościowy.

- Streptococcus thermophilus - są uważane za korzystne dla zdrowia, gdyż ułatwiają trawienie produktów mlecznych osobom, które nie tolerują laktozy. Bakterie rozkładają laktozę ułatwiając trawienie. Pomocne są również w czasie leczenia antybiotykami. Antybiotyki mogą mieć niekorzystny wpływ na zniszczenie pożytecznych bakterii przez co szkodliwe bakterie mogą się mnożyć powodując biegunkę.

RSS | Kontakt | Mapa strony